Template By: LoxBlog.Com
طایفه کاشانی
wahab
علی ولی نژاد
هوشبران جوان 89
آموزش عاشق شدن
دانشجویان فوریت های پزشکی زابل89
وبلاگ سرگرمی
مسافر
تراختور اف سی
خلوتگاه من
همه چی
بلوچ
بزرگترین وبلاگ تفریحی
بهترینها
سایت جامعه ایران ناز
کیت اگزوز
زنون قوی
چراغ لیزری دوچرخه
تبادل
لینک هوشمند
برای تبادل
لینک ابتدا ما
را با عنوان
نیازمندی ها
و آدرس
niazhayerooz.LoxBlog.ir
لینک
نمایید سپس
مشخصات لینک
خود را در زیر
نوشته . در صورت
وجود لینک ما در
سایت شما
لینکتان به طور
خودکار در سایت
ما قرار میگیرد.
طبق نظریه
انفجار بزرگ، جهان آغازی داشته است. این آغاز که همان لحظه انفجار اولیه بوده است، بطور دقیق معلوم نیست کی بوده است. ستارهها و کهکشانهایی با میلیاردها
سال نوریفاصله توسط
تلسکوپهارویت شده اند. پس مسلما باید
عمر جهانمساوی یا بیشتر از عمر این ستارهها باشد. برای تعیین این مقدار باید فاصله کهکشانهای دوردست را بدانیم ولی
ژرفای کیهانیبر ما نامعلوم است و
اندازه گیریفاصله کهکشانها بسیار مشکل میباشد. تمامی شک و تردیدها پیرامون برآورد عمر عالم ، ناشی از شک و تردیدهایی است که در اندازه گیری این فاصلهها وجود دارد. امروزه برای اندازه گیری سن کائنات ، از سه روش مختلف استفاده میشود. که هرسه تقریباً به نتیجه مشابهی میرسند.
حرکت فرار کهکشانها برای ما به منزله یک
ساعت شنیکیهانی ، برای تاریخ بندی کائنات است. سرعت دور شدن این کهکشانها متناسب با فاصلهای است که از ما دارند. بنابراین چنانچه فاصله کهکشانی دو برابر فاصله کهکشان دیگر باشد، کهکشان دورتر با سرعتی دوبرابر سرعت کهکشان نزدیک از ما دور میشود. با قبول نظریه انفجار بزرگ ، جریان زمان را به لحظه ای بر می گردانیم که همه کهکشانها کنار هم جمع بودند. این لحظه که میتوان آنرا
سپیده دمکائنات نامید، حدود 15 میلیارد سال قبل بوده است. این
زمان صفرنقطه مرجع
ساعت کیهانیما خواهد بود.
عالم ما در درون خود ، اجسامی مثل
زمینو ستارههای کهنسال دارد که میتوان سن آنها را معلوم کرد. این سن باید مساوی یا کمتر از سن کائنات باشد، زیرا نمیتوان کائناتی را فرض کرد که اشیا درون آن عمر بیشتری از خود داشته باشند. در این روش فرض کنیم که نخستین ستارگان بلافاصله پس از ولادت کائنات متولد شدهاند. برای
اندازه گیریعمر آنها به مساله
انرژیمتوسل میشویم. نور ستارگان حاصل از سوختن ذخیره هستهای آنهاست. این سوختن از
هیدروژنو
هلیومآغاز شده و به سوختن اتمهای سنگین میرسد.
ستارگان تا زمانیکه ذخیره سوختی داشته باشند، باقی میمانند، سپس با تمام شدن این ذخیره تغییر ساختار داده و میمیرند. همه ستارگان به یک اندازه عمر نمیکنند. ستارههای حجیم و درخشان عمر کوتاهتری دارند. ستارگان بصورت گروهی به دنیا میآیند (خوشه). هر خوشه در زمان تولد خود شامل طیف گستردهای از انواع ستارگان است. بنابراین سن هر خوشه را میتوان از سن ستارگان سالخوردهاش حدس زد. در کهکشان ما ستارگانی با 14 تا 16میلیارد سال سن وجود دارند که میتوان گفت عمر کائنات هم در همین حدود است.
بعضی اتمها ناپایدارند و مدتی عمر کرده ، سپس به انواع دیگر اتمها تبدیل میشوند. معروفترین آنها
کربن14 است که
نیمه عمرآن 6000 سال میباشد، یعنی پس از این مدت ، مقدار آن نصف خواهد شد. با استفاده از این کربن میتوان سن هر جسمی را که دارای کربن 14 میباشد، تعیین کرد. ولی این 6000 سال در مقایسه با
سن و سال ستارگانو
تاریخ کیهانیزمان بسیار اندکی است. باید از ذراتی با نیمه عمر قابل قیاس با
مقیاس جهانیاستفاده کنیم.
این روش به ما امکان میدهد که با استفاده از نمونههای صخرهای
عمر زمین،
ماه، و
شهاب سنگرا تعیین کنیم. در کلیه این موارد با دقت حدود 2درصد به 6/4 میلیارد سال رسیدهایم. این سنی است که میتوانیم آنرا به کل
منظومه شمسینسبت دهیم. به ترکیبی که گذشت میبینیم که کهکشانها ،
ستارگان، و اتمها ، سن کائنات را حدود 15 میلیارد سال تخمین میزنند.
نظرات شما عزیزان: